Wyniki wyszukiwania dla frazy:

KoczkodanSe to pierwszy za nowej dyrekcji spektakl Polskiego Teatru Tańca przygotowany z myślą o najmłodszych[1]. Reżyserii podjęła się Iwona Pasińska, a libretto i dramaturgię opracował Radosław Wysocki. W założeniach twórców leżało połączenie edukacji teatralnej z rozwojem empatii i krytycznej refleksji nad przedmiotowym stosunkiem do innych czujących istot, zgodnie z tegorocznym idiomem programu: „człowiek – zwierzę”. Stąd zarówno koncepcję, jak i środki ekspresywne oparto na antropomorfizacji, która notabene jest zabiegiem dobrze dzieciom znanym, bo używanym powszechnie w kierowanym do nich przekazie.

Międzynarodowe Spotkania Teatrów Tańca w Lublinie, jeden z nielicznych w Polsce festiwali tańca współczesnego cieszący się ponad dwudziestoletnią tradycją, zdążył przyzwyczaić publiczność do bogactwa i różnorodności swoich propozycji programowych. Podczas trwającej dziesięć dni XII edycji MSTT na scenach Centrum Kultury oraz Centrum Spotkania Kultur w Lublinie zaprezentowano aż 37 spektakli i etiud, działań performatywnych oraz filmów tańca. Motywem przewodnim tegorocznej odsłony festiwalu była amerykańska scena taneczna, reprezentowana zarówno przez renomowane zespoły instytucjonalne, Alonzo King LINES Ballet oraz Ailey II (zespół repertuarowy działający przy Alvin Ailey American Dance Theater), jak i eksperymentalną grupę , która w swoim performansie nawiązuje do pionierów...

Bromance porusza ważny temat społecznego tabu wokół relacji między mężczyznami. Upomina się o prawa do cech i uczuć marginalizowanych przez normatywne kategorie męskości – o przyzwolenie na wrażliwość, sentymentalność, delikatność, które zostały niejako wymazane z wizerunku „prawdziwego mężczyzny”. W tym sensie spektakl Więcka i Przybyły ma potencjał emancypacyjny – walczy o poszerzenie definicji i wyzwolenie spod presji stereotypowych ról.

Paweł Malicki: Sugestia stworzenia spektaklu w związku z obchodami rocznicowymi chrztu Polski przyszła ze strony dyrekcji.  Kiedy spędzałem weekend w domu,  uświadomiłem sobie, że właśnie miejscowość z której pochodzę spełnia podstawowe założenia tematu związane z historią Polski i chrześcijaństwem. Tereny gminy Skulsk, na pograniczu Wielkopolski i Kujaw wiążą się z początkami państwowości Polskiej, osadami pierwszych Piastów. Dzięki rodzicom poznałem dalszego wujka, Henryka Buszkiewicza pasjonującego się lokalną historią. Od pierwszego spotkania zafascynował mnie jako człowiek, który swoim życiem, działaniem na rzecz społeczności, historii, tradycji, w pewnym sensie uosabiał cały ten temat.

Choreografia to przestrzeń poszukiwań. Nie ma uniwersalnych drogowskazów, ani utartych ścieżek, które nieomylnie prowadzą do zamierzonego celu. Każdy proces twórczy jest inny, bo zależy od swojego medium – ciała tancerza. Dlatego praca choreografa, niezależnie od doświadczenia, wiąże się z podejmowaniem drogi zawsze od początku; z błądzeniem i dokonywaniem wyborów. Polski Teatr Tańca od wielu lat daje tancerzom możliwość własnych choreograficznych poszukiwań. Działające przy PTT Atelier stwarza warunki do eksperymentów i wspiera artystów w rozwijaniu własnego języka. Festiwal Atelier, który w tym roku odbywał się już po raz dziewiąty, pozwala tancerzom zaistnieć jako twórcze indywidualności.

Przyglądając się programowi, można zauważyć, że w tej ostatniej kwestii przyjęto dość szerokie ramy. Znalazły się tu produkcje powstałe poza polską, lub przy znacznym współudziale zagranicznych artystów i instytucji. Odzwierciedla to ogólną tendencję tańca współczesnego do przełamywania jakichkolwiek narodowych, czy geograficznych podziałów. […] Międzynarodowość wpisana jest po prostu we współczesny model funkcjonowania tancerzy i choreografów, zarówno na etapie kształcenia (często na zagranicznych uczelniach, podczas coachingów i warsztatów), jak i późniejszej pracy artystycznej. Wiele produkcji powstaje dziś w ramach rezydencji i projektów, nierzadko dzięki ponadnarodowej współpracy kilku instytucji. Przy tak swobodnym przepływie idei, granice wydają się wyjątkowo umowne.

Premiera surfing, performatywnego projektu Magdaleny Ptasznik realizowanego we współpracy z Eleonorą Zdebiak (dramaturgia), miał premierę 17 maja 2014 w przestrzeni Galerii Art Stations w Poznaniu[1]. Sam proces pracy nad projektem trwał ponad rok, a jego koncepcja zmieniała się i dojrzewała  w nieregularnych, intensywnych okresach prób i pokazach work in progress.  Surfing wpisuje się w nurt sztuk performatywnych funkcjonujących całkowicie poza kodami semantycznymi czy estetycznymi. Kluczem zdaje się tu być sensoryczna percepcja i doświadczenie, które – choć w różny sposób – dotyczy zarówno performera, jak i widza.

Regina Lissowska: Projekty prezentowane w cyklu Metamorfozy połączył temat przestrzeni – trzech budynków, które przekształcono w ośrodki kultury. W filmie Nikt nie uśmiecha się serdeczniej, niż przyjazny duch widzimy je wszystkie: Centrum Kultury Zamek w Poznaniu, Les Brigittines w Brukseli, oraz La Briquieterie w Val de Marne (Vitry-sur-Seine, Francja). Jak wyglądało Twoje spotkanie z tymi przestrzeniami? Clotilde Amprimoz: W pracy nad filmem ważne były dla mnie nie tyle jako przestrzenie [space], co jako miejsca [places]. Nie tylko ich architektura, ale też życie. Historie związane z tymi miejscami silnie pobudzały wyobraźnię. Istotny był też fakt, że te przestrzenie służą dziś sztukom...

Na ile choreografie dawnych mistrzów, uchwycone na fotografiach i fragmentarycznych często nagraniach, zachowane w jednostkowej i kulturowej pamięci, są dla nas dziś dostępne? Czy doświadczenie zapisane w pamięci innego ciała, w innym miejscu i czasie, można odnaleźć pośród archiwalnych zbiorów? I co przynosi dystans oddzielający  „tam” i „wtedy” – od „tu” i „teraz”? Wokół tych zagadnień oscylowała tematyka programu performatywnego „Archiwum ciała”, którego koncepcję kuratorską stworzyła Anna Królica.

W 2022 roku Fundacja Artystyczna PERFORM zrealizowała kolejną, trzecią już, edycję projektu Centralna Scena Tańca. To projekt, który realizowany jest we współpracy z  Mazowieckim Instytutem Kultury i złożony jest z kilku działów. W ramach kolejnej edycji powstały dwa nowe programy kuratorskie, dzięki czemu łącznie zrealizowano ich aż sześć. Były to: Kino Tańca, Scena CST, Site-specific, Krytyka i teoria tańca, Portrety choreograficzne oraz Laboratoria ruchowe. Poszczególne działania, przypisane do danego działu, zazębiały się ze sobą, dzięki czemu całoroczny program wydaje się bardzo kompletny i przemyślany.